'Hoe vier je Vaderdag met kinderen als hun vader er niet meer is?
Terwijl Esther elk jaar weer tegen Vaderdag opziet, hebben haar kinderen allang een manier gevonden om deze dag te vieren.'
ikmisje.eo.nl/themas/blog/blog-esther-ontbijten-op-de-begraafplaats
ikmisje.eo.nl
Niet meer compleet
“Heel lang heb ik moeite gehad met feestdagen als Kerst en Sinterklaas. Die dagen waren extra confronterend omdat het dan zo zichtbaar was dat we niet meer compleet zijn."
ikmisje.eo.nl/themas/artikel/rubens-broertje-stapte-uit-het-leven
Rubens broertje (13) stapte uit het leven: 'ik wist niet wat me overkwam'
ikmisje.eo.nl
Het broertje van Ruben Koning (28), stapte op 13-jarige leeftijd uit het leven. 'Ik wist niet wat me overkwam, ik was in een keer volwassen.'
Gedeeld artikel van AD digitale krant
Ellen van Galen
'Als tiener zorgde Dicky voor zijn terminaal zieke moeder, hield het huishouden draaiende, regelde haar crematie en moest ondertussen zijn schooldiploma zien te halen. Hij wenst het geen kind toe. ,,Ik voelde me aan mijn lot overgelaten.
'Ik moest te snel volwassen worden'
De Amsterdamse Dicky was 15 toen het gruwelijke bericht kwam: zijn moeder was terminaal ziek. Endeldarmkanker. Ze had nog 1,5 à 2 jaar te leven. Dicky, nu 19 jaar, zou achterblijven met zijn 6 jaar oudere broer. Hoe zou dat gaan? Hoe moesten ze zich financieel redden? Hun vader was al uit beeld sinds zijn 4de jaar.
Het eerste jaar na het vreselijke nieuws probeerden de drie zo normaal mogelijk door te leven. ,,Mijn moeder had nog weinig klachten. Het eten stond 's avonds gewoon op tafel'', vertelt Dicky. Toch was de situatie niet normaal. Iedereen wist: moeder Suk-Ian Wong zou overlijden. Het ziekenhuis waar zijn moeder onder behandeling was, verwees Dicky al vroeg naar een kinderpsycholoog. Het was de enige hulpverlener die echt naar de kinderen omkeek in een lange, zware periode die zou volgen. ,,Eerst vond ik het bullshit, maar later heb ik daar ontzettend veel aan gehad. Dat gun ik ieder kind.''
Bergafwaarts
Want het tweede jaar ging het snel bergafwaarts met zijn moeder. Ze kreeg uitzaaiingen. Dicky verzorgde haar wonden, regelde de overdracht aan de wisselende hulpverleners. Hij deed de boodschappen, ruimde het huis op, kookte, waste, hield de financiën in de gaten, ging mee naar het ziekenhuis. ,,Mijn moeder zei heel vaak hoe trots ze op me was. Dat ik zo'n groot verantwoordelijkheidsgevoel had. Maar ze voelde zich ook heel schuldig dat ze niet meer voor ons kon zorgen. Ik nam alles automatisch over. Mijn broer trok zich juist terug, dus ik had het gevoel dat ik geen keuze had.''
Tegelijkertijd moest Dicky het hoofd boven water houden op school. De tiener zat in 3-vwo en haalde geen uitmuntende cijfers. Naarmate zijn moeder zieker werd, werd het steeds lastiger om zijn werk bij te houden. ,,Als je thuiskomt, staat je hoofd echt niet naar het maken van huiswerk. En ik was ook heel moe, want de zorgverleners stonden 's ochtends al vroeg voor de deur.'' In overleg met school besloot Dicky in 4-havo verder te gaan. Een teleurstelling, want hij wilde graag geneeskunde studeren. ,,Het zorgde voor meer rust. Het schoolwerk werd veel makkelijker voor me.''
Toch baalt hij nog steeds van die keuze. Liever had hij huiswerkhulp of bijles gehad. ,,Er zijn genoeg klasgenoten die soortgelijke cijfers hadden en hun diploma wél hebben gehaald.'' Inmiddels zit de tiener in het tweede jaar van een hbo-opleiding Biologie en Medisch Laboratoriumonderzoek. ,,Ik twijfel of ik dat moet blijven doen. Volgend jaar wil ik mijn vwo-certificaten halen om alsnog geneeskunde te kunnen doen.''
Maar het is niet het enige moment waarop Dicky de juiste begeleiding heeft gemist. In de maanden voordat zijn moeder overleed - 'ze was echt al heel erg ziek' - moest hij een verhuizing regelen. Het gezin woonde op de vierde verdieping, maar had een huis op de begane grond gekregen. ,,Gelukkig kreeg ik veel hulp van mijn vrienden en hielpen wat ouders de spullen verhuizen. Maar het is eigenlijk bizar, liepen we daar met een stel 16-jarigen.''
Toen brak de laatste week van zijn moeders leven aan. Ze sliep alleen maar, als ze bijkwam, sprak ze warrige taal. Dicky ging wel naar school, maar had constant stress. Wat als dat ene telefoontje zou komen en hij naar huis moest racen?
Vlak voor de kerst blies zijn moeder haar laatste adem uit, 50 jaar jong. In het bijzijn van familie en haar twee zoons. Dicky, nog maar 16 jaar, achterlatend. ,,Ik was een emotioneel wrak. Maar ik wist gelijk dat we van alles moesten regelen voor haar uitvaart.'' Want ja, wie moest het anders doen? ,,Mijn moeder had ons een nummer gegeven dat we moesten bellen. Van een uitvaartverzekeraar of zo. Die deed gelukkig veel, maar we moesten wel allerlei beslissingen nemen. Over welke kist we wilden bijvoorbeeld.''
Dicky ging door op de automatische piloot. En dat zou hij nog een tijd blijven doen. Hij moest op zoek naar een leven zonder moeder. Waar moesten de jongens van leven? Waar hadden ze recht op? Welke zaken moesten ze in de nasleep van het overlijden nog regelen? ,,Dan kregen we weer een brief van de Belastingdienst en had ik echt geen idee wat ik ermee moest. Ik wist ook totaal niet bij wie ik dat kon navragen.'' Om nog maar een ander voorbeeld te noemen: zijn moeder had geld bij twee pensioenfondsen. Hoe kwam Dicky erachter waar hij als minderjarige zoon recht op had? En een uitkering? Kreeg hij die? ,,Ik heb echt allemaal mensen gebeld. Toen bleek dat mijn vader formeel nog voogd was, omdat hij wel leeft. Daarom had ik geen recht op een uitkering.''
Aan lot overgelaten
Het waren praktische zaken die Dicky na een zware periode moest oplossen. Op een leeftijd waarop hij bezig had moeten zijn met uitgaan en liefdes. ,,Ja, ik moest snel volwassen worden, te snel. Ik had zorgen over geld. En ik wist helemaal niet naar wie ik toe kon met vragen. Ik voelde me aan mijn lot overgelaten.'' Om andere kinderen dat leed te besparen, vertelt Dicky zijn verhaal. ,,Ik wil mensen ervan bewust maken dat deze situaties bestaan. En ik wil andere jongeren in zo'n situatie laten weten dat ze niet alleen zijn.''
